ایشی گورو و چالش یک نامزدی
به گزارش کنکوری، «کازوئو ایشی گورو» داستان نویس برنده نوبل ژاپنی-انگلیسی بعد از رسیدن به بالاترین افتخار در عرصه ادبیات و کسب جایزه نوبل، حالا در سینما هم به تدریج جایگاه خویش را پیدا کرده و با کسب نامزدی اسکار، به قول خودش گام جدیدی در مسافرت حرفه ای خود برداشته است.
به گزارش کنکوری به نقل از ایسنا، «ایشی گورو» به تازگی نگارش فیلمنامه فیلم «زندگی» محصول ۲۰۲۲ به کارگردانی «الیور هرمانوس»بر عهده داشته است. این فیلم اقتباسی است از فیلم ژاپنی «زیستن» محصول ۱۹۵۲ به کارگردانی «آکی را کوروساوا» که این فیلم هم به نوبه خود از رمان روسی «مرگ ایوان ایلیچ» اثر «لئو تولستوی» الهام گرفته شده است. فیلم «زندگی» اولین بار در جشنواره فیلم ساندنس سال جاری رونمایی گردید و حالا نامزدی نگارش بهترین فیلمنامه اقتباسی را برای این نویسنده ژاپنی-انگلیسی به دنبال داشته است.
«کازوئو ایشی گورو» در اولین تجربه فیلمنامه نویسی خود در سال ۲۰۰۵ فیلمنامه «کنتس سفید»ساخته ««جیمز ایوری» را نوشت که با استقبال ضعیف منتقدان و تماشاگران رو به رو شد و به شکلی به «ایشی گورو» نشان داد که شاید او به اندازه کافی بعنوان فیلمنامه نویس مهارت ندارد، صرف نظر از اینکه رمانی از او به نام «بازمانده روز» قبلاً در یک فیلم نامزد اسکار، اقتباس شده بود و یا در همان سال، او رمان «هرگز رهایم نکن» را نوشت که در نهایت به کسب جایزه نوبل ادبیات برای این نویسنده انجامید، اما در واقع کار در هالیوود به مهارت های خاصی هم از نظر شکلی و هم اجتماعی نیاز داشت که وی در آن زمان هنوز به آن نرسیده بود.
ولی اکنون بعد از گذشت نزدیک به دو دهه، او سال جاری برای نگارش فیلمنامه «زندگی» به جمع نامزدهای نهایی بهترین فیلمنامه اقتباسی اسکار ۲۰۲۳ راه یافته است. برداشت ماهرانه و صمیمانه او از فیلمی که در دوران کودکی برایش اهمیت زیادی داشت، به درستی او را به مرحله جدیدی در حرفه اش رساند و به قول خودش گام بعدی در رشدش بعنوان یک نویسنده برایش رقم زد.
در زیر مصاحبه مجله ونیتی فر با این نویسنده و فیلمنامه نویس را می خوانیم.
به عنوان فردی که از بیرون وارد می شود، راه رسیدن به این نامزدی اسکار را چطور تجربه کردید؟
می دانم که واقعاً بخشی از این جامعه فیلمسازی که شما خیلی خوب می شناسید و در چند بازدید اخیرم به لس آنجلس متوجه شدم که جامعه فیلمسازی بسیار فشرده و بسیار حامی است. آنها با هم کار می کنند و من خارج از آنها هستم. باید بگویم بخشی از من احساس می کند که یک شیاد هستم و زمانی که فیلم نامه نویسان فوق العاده با استعداد و دیگر فیلم سازان دهه ها کار کرده اند اما چنین تحسینی دریافت نکرده اند و من نامزد جایزه اسکار می شوم! با خود می گویم که یعنی این درسته؟ از طرفی، در دفاع من، بخشی دیگری از وجودم می گوید مسیر متفاوتی داشته ام و این یک نمونه معمولی نیست و حدود ۴۵ سال است که هر روز دارم به داستان ها فکر می کنم.
این یک افتخار باورنکردنی است که حالا نامزد جایزه اسکار شدم. چیزهای دیگری را در گذشته دریافت کرده ام؛ جایزه نوبل ادبیات و جایزه بوکر گرفتم. به نظر من این یک قدم دیگر در آن سفر است و چیزی متفاوت نیست و گامی بسیار منطقی در جهت کاری است که تابحال انجام داده ام.
رابطه خویش را با فیلمنامه نویسی چگونه توصیف می کنید؟
با فیلمنامه ها سر و کار داشتم، چون که از طرفداران فیلم بودم. درست در ابتدای کار نویسندگی ام، بعد از اتمام نخستین رمانم در سال ۱۹۸۳، توانستم بعنوان نویسنده امرار معاش کنم، چونکه به من سفارش دادند تا برای تلویزیون بنویسم. داشتم به این فکر می کردم که آیا زندگی من بعنوان یک فیلمنامه نویس خواهد بود یا بعنوان یک رمان نویس؟ من به طور عمده رمان نویس بودم. این احتمالا اولین باری است که خودم فیلمنامه ای را به صورت کامل شروع کردم.
من یک پسر ژاپنی بودم که در انگلستان بزرگ شدم و هیچ بچه ژاپنی دیگری را به جز پدر و مادرم در آن قسمت از انگلیس نمی شناختم. دیدن هر فیلم یا کتاب ژاپنی یا خواندن هر کتاب ژاپنی خیلی سخت بود. من اینجا به دهه ۱۹۶۰ برمی گردم…. «ایکیرو» در واقع تأثیر زیادی روی من گذاشت، چونکه در دوران نوجوانی و دانش آموزی، این سوال که چه چیزی در زندگی مهم است؟ چگونه از هدر دادن زندگی خود جلوگیری می کنید؟ آیا اساساً زندگی بی مفهوم است؟ آیا به شکلی از آن عبور می کنی و می میری؟ آیا شما فقط می خورید و می خوابید و تولید مثل می کنید و می میرید؟ آیا فقط همین است؟ یا راهی برای پس زدن احساس پوچی وجود دارد؟ اینها چیزهایی است که خیلی از جوانان به آن فکر می کنند، و باآنکه فیلم «زیستن» کوراساوا، در رابطه با پیرمردی بود که بر اثر سرطان می میرد، اما تاثیر زیادی روی من گذاشت. می توانم بگویم که تاثیر زیادی روی کتاب هایم هم داشت.
بخشی از من بود که می خواست بسیار صادقانه از فیلم کوروساوا اقتباس کند. بخش دیگری از من وجود دارد که می گوید، نه، نه، این خوب از کار درنمی آید. مردم امکان دارد بگویند این یک شاهکار است اما من اهمیتی نمی دهم. من آن لحن را دوست ندارم. البته من بعنوان یک هنرمند خودخواه، عادت کرده ام که بعنوان یک رمان نویس راه خودم را پیدا کنم.
آیا هر انتخاب اقتباسی برای شما دشوار بود؟
احساس من این بود که فیلم باید در مورد «بیل نای» باشد و او باید در آن متن اصلی داستان باشد. این بخش مهمی از تفاوت فیلم ما با ساخته اصلی کوروساوا است. انتقادی از فیلم اصلی کوروساوا نیست، شاید بحث سلیقه باشد، اما من همیشه به آن اصل فکر می کردم. کوروساوا یک کارگردان اکشن عالی است. همیشه فکر می کردم که اگر «یاساجیرو اوزو» یا یکی از آن کارگردان های بزرگ درام های خانگی، فیلم را کارگردانی می کرد، آن فیلم چگونه می شد، این یک ژانر در ژاپن است، درام های خانگی، آرام و کم دیالوگ. همواره به این فکر می کردم که آن فیلم با یک بازیگر اصلی متفاوت چگونه می شد، کسی که آشکارا احساساتش را نشان ندهد و کسی که به شکلی به روش انگلیسی به آن نزدیک شود. مثل «بیل نای».
شما قبلا فیلمنامه «کنتس سفید» را نوشته بودید. چگونه به آن نگاه می کنید؟
باید تقصیر زیادی را بپذیرم که چرا «کنتس سفید» فیلم بهتری نبود. شرایط سخت بود. این فیلم در زمانی در چین فیلمبرداری شد که گروههای فیلمبرداری غربی واقعاً به چین نرفته بودند. انواع مشکلات فرهنگی و سوء تفاهم ها وجود داشت. همینطور این فیلم تولید غم انگیزی بود چون که «اسماعیل مرچنت» تهیه کننده در مرحله بعد از تولید دارفانی را وداع گفت. متعاقباً، «ناتاشا ریچاردسون» یکی از ستاره های بزرگ ما در آن فیلم، مدتی بعد در اثر یک تصادف عجیب دارفانی را وداع گفت. این فیلمی است که تداعی های غم انگیز زیادی برای من دارد. اما شاید فیلمنامه نویسی را متوجه نشدم چون که در جین کار یاد می گرفتم. دوستانم «اسماعیل مرچنت» و «جیمز آیوری» خیلی دوست داشتند که من فیلمنامه بنویسم و این فرصت را به من دادند اما من به اندازه امروز از فیلمنامه نویسی نمی فهمیدم.
به طور کلی نظرتان را در رابطه با اقتباس از آثارتان چیست؟
این یک امتیاز است که کتابهای من به خودی خود کاملاً مشهور هستند، ازاین رو احساس میکنم باید بگویم وقتی افراد از محتوای این آثار استفاده می نمایند باید کمی متفاوت باشد، داستان باید تکامل یابد. فقط آنرا ترجمه نکنید مانند این که آنرا به فرانسوی یا آلمانی یا چیز دیگری ترجمه می کنید، چیز متفاوتی با آن بیاورید. مثل این که ما داستانهایی داشته ایم که از راه نسل ها منتقل می شوند. مانند اسطوره ها و افسانه ها، نوع خاصی از داستان که در تمام مدت در تغییرات مختلف روایت می شود. این یکی از موارد بسیار مهم در مورد داستان پردازی است و همانطور که در ابتدا به شما گفتم همیشه در مورد داستان ها و نحوه کار آنها فکر می کنم. اگر من می توانم بخشی از آن زنجیره باشم، افتخار بزرگی خواهد بود، اگر به چیزی که از آن وام می گیریم، چیزی بیفزایم. این تقریبا شبیه سنت شفاهی قدیمی مردم است که داستانی را می گویند و از نسلی به نسل دیگر تغییر می کند.
«کازوئو ایشی گورو» که از پنج سالگی از ژاپن به بریتانیا نقل مکان کرده و به زبان انگلیسی می نویسد، تابحال چهار بار با کتاب های «هنرمندی از جان شناور»، «بازمانده روز»، «وقتی یتیم بودیم» و «هرگز رهایم مکن» نامزد جایزه مهم ادبی بوکر شده است که در نهایت رمان «بازمانده روز» در سال ۱۹۸۹ این جایزه را برای او به ارمغان آورد.
« منظر پریده رنگ تپه ها» (۱۹۸۲)، «تسلی ناپذیر» (۱۹۹۵)، «وقتی یتیم بودیم» (۲۰۰۰)، «غول مدفون» (۲۰۱۵) و «کلارا و خورشید» دیگر رمان های نوشته شده توسط این چهره ادبی ژاپنی تبار هستند.
آکادمی سوئد در سال ۲۰۱۷ با تمجید از «قدرت عاطفی شگرف» آثار «ایشی گورو»، او را بعنوان برنده جایزه نوبل در رشته ادبیات معرفی نمود.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب