صاحب نام این مرگ زندگی را به چالش کشید
کنکوری: مسعود دیانی که سحرگاه امروز آخرین قطره های حیات دنیوی اش چکید و به دیار باقی شتافت، صاحب یکی از خاص ترین مرگ ها به مدد کلمه و کلام شد. وی در بیش از یک سال قبل متن های بسیار تأثیرگذاری درباره ی زندگی اش که رو به خاموش شدن گرویده بود، می نوشت و منتشر می کرد.
به گزارش کنکوری به نقل از ایسنا، دیانی دانش آموخته حوزه علمیه بود و در عین حال تا رده دکتری دین پژوهی در دانشگاه هم به تحصیل مشغول بود.
او ابتدا حدود ۴ سال پیش با اجرای برنامه «شب روایت»، از مجموعه برنامه های شبهای هنر شبکه چهار دیده شد؛ چونکه آنجا تا حدودی به نقد برخی جریان های فکری در حوزه ادبیات داستانی و کتاب پرداخت. سپس خیلی زود در قاب برنامه «سوره» دیده شد که با مبحث دین و به شکل مصاحبه محور (تاک شو) روی آنتن شبکه چهار می رفت.
دیانی سپس با ادغام چند موسسه همچون دفتر شعر و ادبیات داستانی و شکل گیری موسسه خانه کتاب و ادبیات ایران و در آغاز دور جدید وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، بعنوان رئیس وقت دفتر شعر و ادبیات داستانی انتخاب شد که بعدها این دفتر در موسسه مورد اشاره جایگاه معاونت به خود گرفت. بیماری سرطان اما خیلی زود به سراغ او آمد و اصلا اجازه نداد که ایده ها و کارهایش را در این کسوت آغاز کند.
بیماری که از کبد شروع شده بود، خیلی سریع سیستم گوارشی را درگیر کرد. درنتیجه مجبور شد موسسه خانه کتاب و ادبیات ایران را ترک کند و به روند دشوار درمان بیماری مشغول شود. هرچند چند ماه بعد و با تغییر مدیریت شبکه چهار، بشکلی نمادین بعنوان قائم مقام این شبکه هم انتخاب شد.
روند درمان مسعود دیانی با شیمی درمانی و جراحی ابتدا امیدوارکننده نمود و بعد به سرعت به سمت خاموشی شمع زندگانی او پیش رفت.
در این روند، دیانی متن هایی در رابطه با مفهوم مرگ و زندگی می نوشت. او که مزه مرگ را هر روز به شکلی چشیده بود، آنرا برایمان تعریف می کرد. گاه آن قدر درد آور بود که خواندنش را به زمان دیگری موکول می کردی و گاه چندین و چند باره می خواندی تا در ذهنت ریشه بدواند و رنج آنرا بچشی و بدانی زندگی هم چنان شیرین نیست.
وی در توضیحی از روند بیماری اش و عمل های پشت سر هم نوشته بود: «عمل جراحی سخت و سنگین بود. نزدیک به ۱۰ ساعت وقت برده بود. حدس نمی زدیم از عمل اول سخت تر باشد. که بود.... و این یعنی احتمال مرگ مضاعف. میانه جراحی باز از فاطمه رضایت گرفته بودند که خطر مرگ را با تصمیم جدید بپذیرد. امضا کرده بود و می شد حدس زد مادرم، برادرم، فاطمه و دوستانم چه رنج و زجر وحشتناکی از سر گذرانده بودند. تا من نیمه شب از اتاق عمل بیرون بیایم. با...
حالا دیگر کسی حرفی برای گفتن نداشت. این آخرین عمل جراحی ممکن روی بدن یک انسان بود. و ما به نقطه صفر که نه، به ماقبل صفر برگشته بودیم. هنوز لکه هایی از توده های سرطانی در کبد مشاهده می شدند و باید می سوختند. احیانا آن هم بی حاصل. حالا اما می توانستیم پرسشی که چند ماه پیش اجازه نیافت با آرامش و به دور از هیجان جواب بگیرد را باردیگر مطرح نماییم. هرچند پاسخ این بارمان مشخص بود. دیگر نه تن به عمل می دادیم، نه با شیمی درمانی به تماشای خاکستری خود می نشستیم. اما هشت ماه پیش چه؟
هنوز هم حق جانب پزشک اول نبود که سایه ی سنگین مرگ را در این بیماری می دید و ما را به انتخاب روش تسکینی به جای روش تهاجمی دعوت می کرد؟ حالا پس از تحمل انبوه درد و زخم و ویرانی عمل و شیمی درمانی، پس از صرف چندصد میلیون تومان هزینه، پس از زمین گیر شدن و خانه نشین شدن و فلج شدن در امور روزمره، پس از اینکه آیه و ارغوان ماه ها پدرشان را جز افتاده ای بی جان و ملول بر تخت ندیدند باید به افتخار امید و مقاومت و توکل کف می زدیم؟
وقتی پژوهش های علمی نشان می دادند که عمل جراحی در سرطان پیشرفته و متاستاز داده بی فایده است، از در بیرونش کنی از پنجره برمی گردد. عدد بقا زیر یک سال است، آن هم به عذاب. اجازه نداشتیم جور دیگری تصمیم بگیریم که متهم به ترس از شیمی درمانی و زهرناکی اش نشویم؟ انگ بی مسئولیتی نخوریم؟ ضد علم و خرافاتی به حساب نیاییم؟ و داغ ننگ بی ایمانی روی پیشانی مان ننشیند؟
به گمانم تجارت درمان سرطان در روزگار ما خوب خودش را به مفاهیم دینی و روانشناسی و ارزش های اخلاقی چسبانده بود. می مکید. و قهرمان می ساخت؛ ساکت و ویران و مظلوم. همین.»
امروز پنجشنبه یک روز بعد از نیمه شعبان، دوستانش برای وداع با مسعود دیانی از ساعت ۱۴ در مقابل مسجد بلال صدا و سیما گردهم می آیند تا به خانه ابدی اش در اصفهان بدرقه اش کنند.
مسعود دیانی متولد ۱۳۶۰ همینطور در یکی از نوشته هایش از سفرهایی که رویا شده بود، نوشته بود: «ماشین دار شدیم پس از یک سال. آن صبحی که خبر آمد در قرعه کشی برنده شدیم در خاطرم بود. ساکن خانه خیابان نادری بودیم. بچه ها خواب بودند من از خانه بیرون زده بودم. بلوار کشاورز را به سمت میدان ولیعصر می رفتم که برای صبحانه کیک بخرم. پیامک آمد که خبر خوش شانسی ما را بدهد با کیک صبحانه و خبر شاد برگشتم خانه.
در این یک سال با ارغوان و فاطمه با ماشین نداشته رویا بازی می کردیم. گاهی می فروختیمش ماشین بزرگتری می رفتیم. از آن ماشین های قدبلند. گاهی می فروختیمش. ماشین ارزان تری می خریدیم. سفر می رفتیم. دور و نزدیک. برای صندلی های عقب تلویزیون می خریدیم. و یک فلش پر می کردیم از موسیقی های دوست داشتنی برای جاده ها.
حالا ماشین داشتیم. رؤیا؟ نه. آنچه از زبان آدم ها بیرون می آمد دعا بود. نه رؤیا: «ان شاء الله خوب می شوید باهاش سفر می روید.» آدم موقع بافتن رؤیاهایش دل و دماغ دارد. در رنجوری و بیماری ندارد.
من حتی از تحویل گرفتنش عاجز بودم. بچه های ایران خودرو از حالم خبردار بودند. ماشین را به فاطمه دادند. قرار بود سفید باشد. آن آخری ها سیاهش کردیم. از وقتی آمده بود گوشه ی پارکینگ خوابیده بود. چادری بر سر کشیده. بی آنکه کسی سراغی از او بگیرد. ارغوان حتی نخواست که ببیندش سراغی هم نگرفت. با آنکه خواسته های وی را داشت: سانروف داشت. و از صندلی عقب به صندوق راه وجود داشت. یک سال قبل گمان دیگری داشتیم یک ماه قبل هم. زندگی همین بود. همین»
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب