شازده شاعر!
به گزارش کنکوری، «از نوادگان نادرشاه افشار بود و همین نسبت با خاندان نادرشاه سبب شد در فضای آن روزگار لقب «شازدگی» به او داده شود. هر چند شعر او از جانب بسیاری چون مشیری و اخوان ستوده می شد، از جانب دیگرانی هم به احساسی بودن بیش از اندازه و فرم گرایی متهم می شد تا جایی که فروغ، او را محافظه کار و شازده و نه شاعر می خواند.»
به گزارش کنکوری به نقل از ایسنا، نادر نادرپور، شانزدهم خردادماه ۱۳۰۸ در تهران به دنیا آمد؛ او فرزند تقی میرزا از خاندان نادری پور (افشار) نوادگان رضاقلی میرزا پسر ارشد نادرشاه افشار بود. نادرپور بعد از به پایان رساندن دوره متوسطه در دبیرستان ایرانشهر تهران، برای ادامه تحصیل به فرانسه رفت. بعد از دریافت لیسانس از دانشگاه سوربن پاریس در رشته زبان و ادبیات فرانسه به تهران بازگشت و در مسؤولیت های مختلف به کار مشغول شد.
در همین دوران علاقه خویش را از دوران نوجوانی و جوانی به شعر و سیاست پنهان نمی کرد. مثل خیلی از شاعران و نویسندگانِ آن ایّام به عضویّت سازمان جوانان حزب توده درآمد. اما او هم مثل فریدون توللی و نصرت رحمانی و اخوان ثالث و احمد شاملو و جلال آل احمد از سیاستِ حزبی روی برگرداند و به شعر و شاعری پرداخت.
البته فتح الله مجتبایی در مصاحبه ای در رابطه با نادرپور اظهار داشته بود: «نادرپور به خلیل ملکی نزدیک بود. ملکی کاریزمای عجیبی داشت که هر کسی را مجذوب می کرد. من خودم در دوره ای، و حتی امروز، او را از لحاظ فکری و اخلاقی و روش ومنش یک شخصیت نمونه و کم نظیر می دانستم و می دانم. ولی نادرپور آدمی فرامسلکی بود. آن وقت ها شاملو و سایه و اخوان و حمید عنایت یا توده ای بودند یا تمایلات توده ای داشتند. نادرپور با همه این ها رفیق بود ولی توده ای نبود.»
نادرپور در دهه ۱۳۳۰ به یکی از مطرح ترین شاعران نوقدمایی تبدیل شد و مهدی اخوان ثالث در رابطه با او اظهار داشت: «نادرپور در این ایام، بحق در طراز اول از شاعران متجدد و نوپرداز قرار گرفته و پختگی آثارش می رساند که به گنجینه غنی و پرارزش شعر گذشته پارسی احاطه دارد، ولی برخلاف برخی از نوپردازان، شعر گذشته پارسی بر آثار او سایه نینداخته که رنگ هنرش را دیگر کند و تحت تاثیر بگیرد. بدین مفهوم که هم احساس از خودش است و هم بیان و تعبیرات.»
اما فروغ فرخزاد چندان با اخوان ثالث هم عقیده نبود: «عیب کار نادرپور را باید در روحیه نادرپور جست وجو کرد. به نظر من نادرپور آدم این دوره نیست. حالت محافظه کاری نادرپور و حساسیتی که نسبت به عقاید مختلف در رابطه با شعرش از خودش نشان می دهد، بزرگ ترین دشمن اوست. به نظر من او باید تکلیف خودش را با خوانندگان شعرش روشن کند. شعر نادرپور از نظر محتوا به کلی خالی است. عیب نادرپور اینست که شازده است و جرأت ندارد. نادرپور روحیه کهنه و پیری دارد. از هیچ چیز جز از دردهای خودش متأثر نمی گردد، که آنها هم دردهای غیرلازمی هستند. نادرپور اگر تکلیف خودش را روشن نکند، رفته است. او شاعر است، اما حیف که خودش را به نفهمی می زند!»
رضا براهنی، منتقد ادبی، هوشنگ ابتهاج، سیاوش کسرایی، فریدون مشیری و نادر نادرپور را «مربع مرگ» نامیده بود و معتقد بود هر کدام با دار و دسته و مریدان خود در هر فرصتی برای تاختن به یکدیگر استفاده می نمایند. او اظهار داشته بود: «این مربع، مربع مرگ است به علت آن که مرگ شعری، بر سر و روی هر چهار شاعر، گرد وحشتناک خویش را پاشیده و آنها را در سنگری قرار داده است که از آن هیچ گونه دفاعی نمی توان کرد. این سنگر به وسیله دیگران فتح شده است و واقعاً تسخیر این سنگر نیازی به تلاش خیلی شدید و عمیق هم نداشت.»
مجموعه های شعر «چشم ها و دست ها»، «دختر جام»، «شعر انگور»، «سرمه خورشید»، «گیاه و سنگ نه، آتش»، «از آسمان تا ریسمان»، «شام بازپسین»، «صبح دروغین» و «خون و خاکستر» از آثار به جامانده از نادر نادرپورند. او با زبان فرانسه هم آشنایی کامل داشت و شعرهای برخی از شاعران بزرگ فرانسوی و ایتالیایی را به فارسی ترجمه کرد. نادرپور مجموعه ای را با عنوان «هفت چهره از شاعران معاصر ایتالیایی» به همراهی بیژن اوشیدری به چاپ رساند.
این شاعر بعد از انقلاب به پاریس و سپس آمریکا رفت و در روز ۲۹ بهمن ماه ۱۳۷۸ در لس آنجلس درگذشت.
منبع: كنكوری
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب